Czarne anioły – Jarosław Iwaszkiewicz

Czarne anioły, anioły z miedzi
Wznoszą się w górę lub schodzą w dół,
Twarze ich pełne łez i śniedzi,
Blaszane skrzydła złamane w pół.

Krążą od stwórcy do stworzenia,
Widzą to nicość, to wieczny chór,
To nas biczują martwym spojrzeniem,
To gwiazdy widzą lecące z gór.

A my stoimy na dole, mali
I wyciągamy na darmo dłoń -
Bo nas na niebie nic nie ocali,
I jak płomienny kurhan Walhalli
Zmienia się w popiół niebieska błoń.